Рецензия на роман «Жнецы страданий»
6 февраля 2019 г
Лесана собиралась выйти замуж, болезненный Тамир - стать пекарем, а умница Айлиша - лекарем, чтобы лечить жителей своей деревни, но их мечтам не суждено было сбыться, поскольку раньше их нашли местные борцы с нежитью, и пришлось подросткам поступать к ним в ученики. И почти что всё произведение посвящено муштре, которая ждёт главных героев в обители борцов - Цитадели. При чтении вспоминался цикл Р. Янси "Монстролог", вот только тут три главных героя, их наставники более живые люди и история любви у двоих из них душевнее, чем у того же Пелинора, трагичнее. А ещё здесь есть добрые монстры. Понравилось, что в отличие от того же "Монстролога" авторы показывают хоть несколько светлых сторон жизни воспитанников. Хорошо, что уже в первой книге показано, как описываемый мир дошёл до жизни такой, вот только роман опять оборван из-за последних предложений :( К финалу немного не хватило Тамира, интересно как много ему дадут в сюжете второй книги. В основном сделал акцент на героях, которые тут центр истории и благодаря им движется весь сюжет, то есть без разницы где они живут, они часть себя берут с собой. Однако есть одно существенное но: герои попадают в другую среду и теперь возьмут от неё, а это уже скверно, потому что из хороших, но не идеальных людей попробуют "вылепить" ведьмаков не так, как у Сапковского и здешний вариант гораздо больнее, что будет видно по следующей истории с отчуждения и, недопониманиями. Монстры ещё не раскрыли дальше появятся обаяшки со своими драмами.
Лясана збіралася выйсці замуж, балючы Тамір - стаць пекарам, а разумніца Айліша - лекарам, каб лячыць жыхароў сваёй вёскі, але іх марам не наканавана было спраўдзіцца, паколькі раней іх знайшлі мясцовыя барацьбіты з нежыццю, і прыйшлося падлеткам паступаць да іх у вучні. І амаль што ўвесь твор прысвечаны муштры, якая чакае галоўных герояў у манастыры змагароў - Цытадэлі. Пры чытанні ўспамінаўся цыкл Р. Янсі "Манстролаг", вось толькі тут тры галоўныя героі, іх настаўнікі больш жывыя людзі і гісторыя кахання ў дваіх з іх душэўней, чым у таго ж Пелінара, трагічней. А яшчэ тут ёсць добрыя монстры. Спадабалася, што ў адрозненне ад таго ж "Манстролага" аўтары паказваюць хоць некалькі светлых бакоў жыцця выхаванцаў. Добра, што ўжо ў першай кнізе паказана, як апісваны свет дайшоў да жыцця такі, вось толькі раман зноў абарваны з-за апошніх прапаноў: (Да фіналу крыху не хапіла Таміра, цікава як шмат яму дадуць у сюжэце другой кнігі. У асноўным зрабіў акцэнт на героях, якія тут цэнтр гісторыі і дзякуючы ім рухаецца ўвесь сюжэт, гэта значыць усё роўна дзе яны жывуць, яны частка сябе бяруць з сабой.Аднак ёсць адно істотнае але: героі пападаюць у іншае асяроддзе і зараз возьмуць ад яе, а гэта ўжо кепска , Таму што з добрых, але не ідэальных людзей паспрабуюць "вылепіць" ведзьмакоў не так, як у Сапкоўскага і тутэйшы варыянт значна больш балюча, што будзе відаць па наступнай гісторыі з адчужэння і, непаразуменнямі.Монстры яшчэ не раскрылі далей з'явяцца абаяшкі са сваімі драмамі.